این که مدام به سینه ات می کوبد .قلب نیست ؛ ماهی کوچکی است که دارد نهنگ می شود. 

ماهی کوچکی  که طعم تُنگ آزارش می دهد و بوی دریا هوایی اش کرده است. 

قلب ها همه نهنگانند در اشتیاق اقیانوس . اما کیست که باور کند در سینه اش نهنگی می تپد!! 

آدم ها؛ماهی ها را در تنگ دوست دارندو قلب ها را درسینه . 

اما ماهی وقتی در دریا شناور شد ماهی است وقلب وقتی در خدا غوطه خورد قلب است.. 

هیچ کس نمی تواند نهنگی را در تُنگی نگه دارد؛تو چطور؟می خواهی قلبت را در سینه ات نگه داری؟ 

و چه دردناک است وقتی نهنگی مچاله می شودو وقتی دریا مختصر  می شود و وقتی قلب  خلاصه می شودو آدم قانع..... 

این ماهی کوچک ؛اما بزرگ خواهد شد و این تُنگ ؛تَنگ خواهد شدو این آب ته خواهد کشید... 

تو اما کاش قدر ی دریا می نوشیدی و کاش نقبی می زدی از تُنگ سینه به اقیانوس .. 

کاش راه آبی به نامنتها میکشیدی و کاش قطره را به بی نهایت گره می زدی .. 

کاش... 

بگذریم ... 

دریا واقیانوس به کنار؛نامنتها و بی نهایت پیشکش. 

کاش لااقل آب این تُنگ را گاهی عوض میکردی . 

این آب مانده است و بو گرفته است وتو می دانی آب هم که بماند می گندد!! 

آب هم که بماند لجن می بندد. 

وحیف است از این ماهی که در گِل ولای بمیرد حیف از این قلب که در غلط بغلتد .. 

حیف از این نهنگی که در آرزوی اقیانوس بماند.... 

 

   از کتاب {درسینه ات نهنگی میتپد؛

                                                                              عرفان نظرآهاری}